Πριν 8 χρόνια, ήρθα στη Βιέννη – μια φοιτήτρια με κομμένα τα φτερά…σε μια πόλη μεγαλοπρεπής, με αρχιτεκτονική, που εμπνέει κάθε θαυμασμό. Ξεκίνησα έναν αγώνα όπως όλοι αυτοί που είναι στο εξωτερικό. Γιατί ήταν όμως κομμένα τα φτερά; Έχοντας ζήσει και αντιμετωπίσει έναν κόσμο πικρό όπου αντί για ενθουσιασμό σου μεταδίδουν πως είσαι ανίκανος για όλα, δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι κάποτε τα πράγματα θα είναι αλλιώς.
Και τα χρόνια περνάνε….και τα εμπόδια ξαναεμφανίζονται. Φόβος; Απόγνωση; Κι όμως πολλή αγάπη…αγάπη μέσα μας όχι στον κόσμο έξω..αγάπη από την οικογένεια…αγάπη από ανθρώπους άγνωστους.
5 χρόνια για ένα πτυχίο…μια εξέταση βάσανο..όχι δεν ήταν θέμα γνώσης, ήταν θέμα ανικάνων καθηγητών…και εσωτερικών μου φόβων.
Σήμερα 8 χρόνια αργότερα, τα πράγματα έχουν πάρει την πιο φωτεινή πλευρά τους. Φόβος; Ανύπαρκτος. Απόγνωση – καμιά φορά…ελάχιστη..Αγάπη; ίδια όπως παλιά. Δύναμη; Πολλή περισσότερη.
Αυτό που διαμορφώνει έναν άνθρωπο δεν είναι τα πτυχία του.. είναι οι τρόποι του. Αυτούς τους μαθαίνουμε από μικρούς μέσα στην οικογένεια μας και από τους ανθρώπους που έχουν πλησιάσει αυτή την οικογένεια. Αυτό που κάνει έναν άνθρωπο να ξεχωρίζει είναι οι απόψεις του, αυτές οι απόψεις που είναι αποτέλεσμα της δικής του σκέψης.
Παιδεία; Τη παιδεία μπορεί να την αποκτήσει ο καθένας και χωρίς να πάει να σπουδάσει αρκεί να υπάρχει το ενδιαφέρον, αρκεί να βρεθεί στον κόσμο ένας άλλος άνθρωπος που να τον παροτρύνει, να του πει δύο κουβέντες, να τον ενθουσιάσει, να του φερθεί με καλοσύνη, με αγάπη.
Ζούμε σε έναν μόνιμο πόλεμο..πόλεμο επιβίωσης και πόλεμο εσωτερικό. Παλεύουμε με τον εαυτό μας και με τους γύρω ασταμάτητα, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα.
Στη Βιέννη λοιπόν….έχει δημιουργηθεί μια ελληνική κοινότητα, που κάποτε ήταν ενωμένη…εκείνα τα χρόνια που μαζεύονταν όλοι στο Νόστο..εκείνα τα χρόνια που η αλληλοβοήθεια ήταν το βασικό.
Σήμερα, ίσως μόνο 50 χρόνια αργότερα, η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική. Οι Έλληνες της Βιέννης δεν είναι και τόσο ενωμένοι όσο ήταν κάποτε…ο καθένας τη ζωή του και ίσως καμιά φορά όλοι μαζί…όλοι μαζί μόνο στο γλέντι, όπως λέει ένας φίλος.
Εκεί που είναι να στηρίξουμε, όμως την προσπάθεια κάποιου ανεξαρτήτως το είδος της προσπάθειας – είτε έκανε κάτι στον καλλιτεχνικό χώρο ( π.χ. Θέατρο, χορός) είτε σε γενικά πλαίσια προσφέρει κάτι για το γενικό καλό εκεί είμαστε συνήθως απλώς κριτές και ότι και να έχει κάνει δε μας αρκεί.
Αυτή την εβδομάδα έγιναν στη Βιέννη πολλές εκδηλώσεις. Μεταξύ αυτών ήταν η δική μου εκδήλωση για τους καινούριους της Βιέννης και αυτή του συλλόγου ΣΕΦΕΒ με το ίδιο θέμα.
Με χαροποίησε ιδιαίτερα ότι στο εστιατόριο Θάλασσα, στις 4 Οκτωβρίου βρέθηκε μια μεγάλη παρέα ανθρώπων, που ήταν εκεί πάνω από όλα για μένα και μετά ίσως για να γνωριστούν μεταξύ τους.
Ήταν ένα όμορφο βράδυ με τους φίλους μου και με όλους τους άλλους που μας τίμησαν με την παρουσία τους.
Συνοχή; Ναι υπήρχε…όλοι ήταν μαζί διότι εγώ συνέβαλα σε αυτό και διότι οι άνθρωποι είχαν αγάπη μέσα τους, την οποία εκείνο το βράδυ άφησαν να βγει και να μη μένει μόνο στις καρδιές.
Με λυπεί όμως ότι σε αυτήν την ελληνική κοινότητα αφήνουμε ανθρώπους να μας κοροϊδεύουν, να μας εκμεταλλεύονται…Δεν την μπορώ την προσποίηση όπως και την αδιαφορία. Ο καθένας μπορεί να πει την άποψη του και ο καθένας μπορεί να συνεισφέρει στο να γίνει η κοινότητα μας πιο ενωμένη.
Εμένα δυστυχώς ορισμένοι με περνούν για AMS ή αυτή που θα έπρεπε να ξέρει τα πάντα επειδή έχει τη σελίδα enimerosi.at . Δεν είμαι AMS, ούτε έχω τις γνώσεις σε κάθε θέμα. Ξεκίνησα την ιστορία μου ως φοιτήτρια με κομμένα φτερά….
Και γιατί τα γράφω όλα αυτά; χτες λοιπόν δημιουργήθηκε σε μια ομάδα (online) πολύς σάλος, διότι έχοντας πολλή εμπειρία σε θέματα και καταστάσεις του εξωτερικού έδωσα μια γενική συμβουλή στους καινούριους, αποκλείοντας κάποιους ανθρώπους που κάθε άλλο παρά το γενικό καλό έχουν στο μυαλό τους.
Κανένας δεν είναι αναγκασμένος να ακούει αυτά που λέω ούτε να συμφωνεί εάν τα ακούει. Θεωρώ όμως ότι πριν μιλήσουμε και πικράνουμε κάποιον θα πρέπει να αναρωτηθούμε ποιο θα είναι το κέρδος μας. Και όταν πρόκειται για ομάδα δεν πρόκειται μόνο για το προσωπικό μας κέρδος, αλλά για το συλλογικό κέρδος.
Ναι, εγώ δημιούργησα μια ομάδα…”Εμείς οι Έλληνες στην Αυστρία…” μια ομάδα όπου θα ήταν όμορφο ο καθένας να μοιράζει και τις όμορφες και τις άσχημες εμπειρίες του, ώστε να μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλον και να μην επαναλαμβάνονται διάφορα λάθη.
Για μένα οι άνθρωποι που δεν έχουν αγάπη, δεν έχουν εκτίμηση απέναντι στο πρόσωπο του άλλου δε χωράνε σε αυτήν την ομάδα…και επειδή η πλειοψηφία δεν τολμάει να μιλήσει, κατά καιρούς παίρνω πρωτοβουλίες.
Ό,τι κάνω για την ομογένεια στη Βιέννη το κάνω στην ουσία για μένα…γιατί εγώ έτσι αισθάνομαι καλύτερα, γιατί εμένα μου προσφέρει μια εσωτερική γαλήνη, όταν ξέρω ότι υπήρχε έστω ένας, που βρήκε κάτι, που έψαχνε μιλώντας μαζί μου.
Την ομάδα ή την κοινότητα τη φτιάχνουμε όμως όλοι μαζί. Εγώ είμαι μόνο ένα άτομο…και ως ένα άτομο είναι δύσκολο να καταφέρω πολλά… η συνοχή θέλει πρώτα την ατομική προσπάθεια του κάθε μέλους και μετά τη συλλογική προσπάθεια. Εγώ σίγουρα μπορώ να ενθουσιάσω μερικούς, αλλά δεν μπορώ να δράσω για κανέναν.
Στους φοιτητές εύχομαι να παραμείνουν αυτοί που ήταν και στο σχολείο και ό,τι έρθει ας το δουν από τη θετική του πλευρά. Η Βιέννη ως πόλη έχει να τους προσφέρει πάρα πολλά.
Στους εργαζόμενους εύχομαι καλή τύχη και πολλές επιτυχίες.
Σε όλους τους καινούριους εδώ εύχομαι μια καλή αρχή!
Ας είμαστε από φέτος πιο ενωμένοι. Μπορούμε τα πάντα. 🙂
