Φιλία ή ίσως αγάπη γιατί η φιλία σημαίνει αγάπη ή απλώς αυτό το όμορφο συναίσθημα ότι κάποιος είναι μαζί μας όπου κι αν είμαστε ότι και αν κάνουμε.

Έχω φίλες εδώ κοντά  μου, έχω και άλλες μακριά μου….έχω και κάποιες πολύ ξεχωριστές ανάμεσα σε εκείνες που δεν είναι κοντά μου. Είμαστε μαζί μόνο διαδικτυακά, αλλά αυτή η επικοινωνία γεμίζει καμιά φορά τη ψυχή μου…και είναι σαν να γνωριζόμαστε, ενώ στην ουσία είμαστε ξένες που δεν έχουν ιδωθεί ή έχουν βρεθεί  μόνο μια φορά…. Το τελευταίο διάστημα είναι και μια φίλη που μου θυμίζει εμένα…γιατί είναι εδώ – πάντα εδώ, κάθε μέρα, κάθε βράδυ….απλώς το νιώθω ακόμα και όταν δε μιλάμε.

Με αφορμή μια συζήτηση χτες με μια κοπέλα καινούρια στα μέρη μας εδώ στην Αυστρία, ήθελα να πω σε αυτούς που έρχονται εδώ για ένα καλύτερο μέλλον  να μη χάνουν το θάρρος τους. Οι περισσότεροι από εμάς ήρθαν εδώ σε  μια γκρίζα – το καλοκαίρι πολύ πιο ευχάριστη και πράσινη – πόλη μη γνωρίζοντας καλά τη γλώσσα ούτε τον τρόπο ζωής των ντόπιων. Μας ήταν όλα εντελώς ξένα…μας λείπει ο ήλιος, μας λείπει η θάλασσα και τα ωραία φαγητά μας….μας λείπουν και οι δικοί μας άνθρωποι…

Και εγώ ήρθα μόνη, χωρίς γνωστούς στη Βιέννη…. Ομολογώ ότι την πρώτη εβδομάδα φοβόμουν… να μην σας πω πως ήταν το πρώτο εξάμηνο – το άγχος μου και οι σκέψεις μου με είχαν κάνει άλλο άνθρωπο.

Μετά από μερικές μέρες τελικά βρέθηκε το σπίτι που έψαχνα! Ένα διπλό δωμάτιο με άλλη μια κοπέλα (εγώ θα έλεγα μια νέα θαρραλέα) στην άκρη της Βιέννης, σε ένα από τα παλάτια της, που λειτουργούσε τότε ως ξενοδοχείο και έδινε επιπλέον στέγη σε φοιτήτριες (Schloss Neuwaldegg). Η συγκάτοικος , με την οποία γνωριστήκαμε πρώτα διαδικτυακά ψάχνοντας σπίτι – εγώ από Ελλάδα – αυτή από Ρουμανία, ήταν μικρότερη από μένα και τα γερμανικά της όχι και τόσο καλά…η κοπέλα όμως αυτή έπαιρνε τον χάρτη και πήγαινε μόνη της στο κέντρο και στα άγνωστα μέρη της πόλης. Σήμερα μετά από  5 χρόνια, σε ηλικία 24 χρόνων έχει καταφέρει να τελειώσει τη σχολή της (Wirtschaftsinformatik), να βρει εργασία στον τομέα της και να έχει κάποιον που να στέκεται στο πλευρό της. Δεν είχε βοήθεια από πουθενά, ξεκίνησε από το μηδέν, χωρίς φίλους και γνωστούς και με χαροποιεί ιδιαίτερα ότι τα καταφέρνει και γίνεται όλο και καλύτερη. Είναι μόνο ένα από τόσα παραδείγματα ότι όταν κανείς θέλει τότε μπορεί…μπορεί να κάνει σχεδόν τα πάντα.

Η Βιέννη είναι μια πόλη όμορφη και την ίδια στιγμή ίσως κάπως αφιλόξενη  προς τους καινούριους. Κι όμως η Βιέννη έχει πολλά να σας προσφέρει αν έχετε βάλει το στόχο σας και παλεύετε για την επίτευξη του. Η πορεία θα είναι αναφορική – από μηδέν προς την κορυφή. Όλοι μας πέφτουμε ψυχολογικά σε στιγμές – μερικοί κλείνονται στον εαυτό τους, άλλοι ψάχνουν όλη την ώρα παρηγοριά, άλλοι αντιδρούν διαφορετικά, όμως  „τα εύκολα“ δεν υπάρχουν. Πολλοί στο εξωτερικό φαντάζονται ότι η ζωή στη Βιέννη είναι ένα παραμύθι, γιατί δε γνωρίζουν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι καινούριοι της κάτοικοι και τις θυσίες που είναι αναγκασμένοι να κάνουν στον αγώνα για επιβίωση και ύστερα για αναγνώριση. Να σας καταλάβουν θα μπορούσαν, μόνο αν  άφηναν τον τόπο τους και εκείνοι.

Κάντε, τα όσα φαίνονται αδύνατα δυνατά και με θετική σκέψη και πίστη στον εαυτό σας θα βρείτε το δρόμο σας και ας αργήσετε λιγάκι. Βρείτε αυτά που σάς κάνουν να αισθάνεστε ωραία και εδώ μακριά από την πατρίδα  και μην τα στερείστε όσο και να είστε απασχολημένοι, απορροφημένοι από τις εργασίες και υποχρεώσεις της καθημερινότητας. Και σημαντικό – κάντε αλλαγές, δοκιμάστε να κάνετε πράγματα διαφορετικά από πριν, επιχειρήστε κάτι ακόμα και με αγνώστους.

Οι φίλοι είναι ελάχιστοι, όμως εάν  τώρα η απουσία  και αυτών των λίγων  φίλων σάς κάνει να νιώθετε μόνοι, να θυμάστε ότι είναι πολλοί που αισθάνονται παρόμοια, απλώς ίσως να μην τους έχετε γνωρίσει ή να τους γνωρίσατε, αλλά να μην είδατε τη μελαγχολία τους, γιατί μπροστά σε κόσμο την μεταμορφώνουν σε χαμόγελο και ξεχνούν την ύπαρξη της!