Αυτός που φεύγει για πρώτη φορά στο εξωτερικό – δεν μπορεί να φανταστεί τι τον περιμένει – τι πρέπει να αντιμετωπίσει στον νέο τόπο διαμονής.
Κάποιοι έρχονται εντελώς μόνοι (όπως εγώ) χωρίς να έχουν συγγενείς, φίλους, ούτε καν γνωστούς. Για αυτούς είναι σίγουρα πιο δύσκολα σε σύγκριση με άλλους που έρχονται μαζί ή έχουν κάποιον στην Αυστρία.
Τα συναισθήματα τις πρώτες μέρες ποικίλουν. Κάποιοι μπορεί να είναι εντυπωσιασμένοι από την καινούρια πόλη – ειδικά αν πρόκειται για τη Βιέννη, άλλοι βρίσκονται σε αγωνία λόγω αναζήτησης κατοικίας ή εργασίας. Οι φοιτητές (στην πλειοψηφία τους) αν και με πτυχία γλωσσομάθειας δεν πολυκαταλαβαίνουν τη γλώσσα και ακόμα λιγότερο τη βιεννέζικη ή οποιαδήποτε άλλη διάλεκτο. Επιπλέον, ο κάθε μαθητής αντιμετωπίζει με δικό του τρόπο την προσαρμογή σε ένα αυστριακό σχολείο. Κάποιοι μαθητές είναι λίγο πιο τυχεροί και δυνατοί χαρακτήρες και καταφέρνουν να ανταποκριθούν στις καινούριες απαιτήσεις σχετικά γρήγορα. Άλλοι πάλι υποφέρουν τα πρώτα χρόνια.
Όταν ήρθα στη Βιέννη ήμουν τρομαγμένη λόγω άσχημων εμπειριών σε μια μικρή, σε σύγκριση με τη Βιέννη, γερμανική πόλη. Οι πρώτες μου μετακινήσεις ήταν μόνο από το σπίτι μέχρι το πανεπιστήμιο. Τότε δεν είχαμε και smartphones! Η συγκάτοικος μου ήταν λίγο πιο θαρραλέα, έκανε βόλτες πάντα με έναν χάρτη στο χέρι.
Τους πρώτους μήνες κοιτούσα καθημερινά τα αεροπορικά εισιτήρια για επιστροφή στην Ελλάδα. Οι τιμές ήταν αρκετά ψηλές και μετά από καιρό συνήθισα την σκέψη ότι η φυγή μου είναι αδύνατη. Όσοι ήξεραν ότι είμαι Βιέννη νόμιζαν ότι ζω όπως στα παραμύθια! Εγώ αντιθέτως ένιωθα ότι ζω σε μια φυλακή και ας έμενα σε ένα μπαρόκ Schloss (παλάτι) με υπέροχο κήπο. Το μισούσα το Schloss και κυρίως την ανηφόρα που έπρεπε να ανέβω καθημερινά και ειδικά όταν γυρνούσα με ψώνια. Τη δική μου εσωτερική ανησυχία ενίσχυε και η απουσία του ήλιου. Ήρθαν και οι πρώτες απογοητεύσεις από τη σχολή. Όχι από την αρχιτεκτονική, αλλά από όλους εκείνους τους ανίκανους να τη διδάξουν, που συνήθως μειώνουν φοιτητές αντί να τους ενθαρρύνουν, αντί να εξηγούν τα όσα θα έπρεπε. Την άνοιξη και το καλοκαίρι η Βιέννη πήρε άλλη μορφή στα μάτια μου. Ήταν λίγο πιο ευχάριστη, αλλά χρόνο να τη δώ, δεν είχα ποτέ. Όλο εργασίες, οι βόλτες ήταν λίγες. Οι καφέδες περιορισμένοι. Ζούσα σε έναν κόσμο αγνοώντας πολλά πράγματα γύρω μου.
Θυμάμαι επίσης και τις πρώτες συνεντεύξεις για δουλειές (περίπου 10 μήνες μετά τον ερχομό μου). Και εκεί πάλι απογοήτευση.
Κάποιες γνωριμίες όμως άλλαξαν τον τρόπο σκέψης μου. Άλλαξα εγώ με το χρόνο. Πλέον πιο θετική το φθινόπωρο, έστειλα πάλι αιτήσεις χωρίς καν να ψάχνω θέσεις στις αγγελίες (Initiativbewerbung). Η τύχη μου χαμογέλασε τώρα – βρέθηκε η πρώτη μου εργασία και ήταν στον τομέα μου. Συνιστώ σε όλους τους φοιτητές να εργαστούν στον τομέα τους. Όλες οι άλλες εργασίες είναι μόνο μία λύση ανάγκης! Αν επιβάλλεται κάποιος να εργαστεί και δεν βρίσκει στον τομέα του τίποτα και νιώθει πιεσμένος, ναι τότε ας κάνει ότι βρει μέχρι να βρεθεί κάτι καλύτερο.
Στη διάρκεια των πρώτων 7 χρόνων στη Βιέννη, πέρασα και κάποιες καταθλιπτικές θα λέγαμε φάσεις εν μέρει λόγω του ευαίσθητου χαρακτήρα μου, εν μέρει άσχημης συμπεριφοράς καθηγητών -εργοδοτών, εν μέρει λόγω οικονομικής ανασφάλειας. Δεν είναι εύκολο να σπουδάζεις και να εργάζεσαι ταυτόχρονα. Ωστόσο, πολλοί τα καταφέρνουν και ας αργούν να αποφοιτήσουν.
Από το 2018 νιώθω ότι δεν υπάρχει εκείνη η μόνιμη πίεση της σχολής, ούτε η ανασφάλεια στον επαγγελματικό τομέα. Είναι όλα ήρεμα και βλέπω τη Βιέννη με άλλα μάτια, πολύ πιο θετικά.
Σε μία από τις εκπομπές μου, ο Άλεξ ανέφερε ότι εμείς οι αρχιτέκτονες είμαστε “ξερόλες”. Ισχύει, γιατί η σχολή και το επάγγελμα γενικά σε αναγκάζουν να μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα μόνος σου. Στη σχολή, ακόμα από την αρχή μαθαίνεις δυστυχώς ότι αν είσαι ειλικρινής και αν δεν επιμένεις σε ορισμένα πράγματα, θα μένεις πολλές φορές πίσω, γιατί συνήθως απαιτείται μόνο ένα αποτέλεσμα, πως το πέτυχες είναι αδιάφορο. Μαθαίνεις πολλά, αλλά όλα αυτά δεν αρκούν για την μετέπειτα επαγγελματική πρόοδο και αυτό είναι κάτι που το συνειδητοποιείς όταν εργάζεσαι. Γι‘ αυτό και όταν εργάζεσαι στον τομέα σου παράλληλα με τις σπουδές, αποκτάς νωρίτερα όλες εκείνες τις γνώσεις που όσοι ολοκληρώνουν τις σπουδές χωρίς να έχουν εργαστεί, δεν τις έχουν. Αν όμως έχεις την οικονομική ευχέρεια και δεν χρειάζεται να εργαστείς, τότε μπορείς να αφοσιωθείς στη σχολή και να την ολοκληρώσεις πάνω κάτω στα όρια του προγράμματος. Αυτό είναι θετικό ακόμα και αν βγεις από τη σχολή και καταλάβεις ότι πρακτικά ξέρεις ελάχιστα και μόνο όταν εργαστείς θα μάθεις όσα έπρεπε ήδη να ξέρεις.
Έχοντας αποκτήσει εμπειρίες στο πανεπιστήμιο αλλά και εμπειρίες με μαθητές σχολείου εδώ, θεωρώ ότι τα πανεπιστήμια και τα σχολεία λειτουργούν με λάθος τρόπο, χωρίς ενθουσιασμό και ενθάρρυνση, χωρίς μετάδοση πραγματικών γνώσεων και αξιών. Κατά την άποψη μου, τις γνώσεις τις αποκτάς κυρίως μόνος σου, εκτός αν είσαι τυχερός και έχεις έναν καλό δάσκαλο.
Αν ξέρεις πολύ καλά τη γερμανική γλώσσα, έχεις πρόσβαση σε κάθε απαραίτητη πληροφορία, που θα σε βοηθήσει στην ενσωμάτωσή σου εδώ, θα σου δώσει πρόσβαση σε μία “online“ βιβλιοθήκη (αλλά και σε πραγματικές βιβλιοθήκες) και έτσι μπορείς να διευρύνεις τις γνώσεις σου και ταυτόχρονα να είσαι τελείως ανεξάρτητος από άλλους ανθρώπους π.χ. δεν θα χρειάζεσαι συνοδούς σε διάφορες υπηρεσίες ή για τη συμπλήρωση διαφόρων εντύπων. Οι γνώσεις αποτελούν τη βασική δύναμη και τον πλούτο που δεν μπορείς να χάσεις, ότι κι αν συμβεί.
Επίσης, είναι καλό να έχεις ειδίκευση σε ένα αντικείμενο, αλλά πολλές φορές και τα πολλά προσόντα είναι εμπόδιο στην εύρεση της εργασίας, διότι μπορεί να σε απορρίψουν ακριβώς επειδή είσαι überqualifiziert. Φυσικά, οι περισσότερες επιχειρήσεις και εδώ θέλουν το καλύτερο αποτέλεσμα με το ελάχιστο κόστος. Γενικά οι άνθρωποι εδώ όντως ακολουθούν τους νόμους / κανόνες όμως μη νομίζεις ότι αν κάποιος εργοδότης έχει την ευκαιρία να σε εκμεταλλευτεί δεν θα το κάνει. Αυτά συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο, η Αυστρία δεν αποτελεί εξαίρεση.
Αν κάποτε ήρθα με τον μόνο στόχο να σπουδάσω και ύστερα να επιστρέψω στη χώρα του ήλιου και της θάλασσας, τώρα φαίνεται πως θα παραμείνω για αρκετό ακόμα χρονικό διάστημα στη Βιέννη. Η Βιέννη, που κάποτε ήταν η φυλακή μου, τώρα είναι το μέρος, όπου νιώθω πως έγινα καλύτερη σε κάθε τομέα. Αν δεν ζήσεις εδώ, δεν μπορείς ούτε να δεις τις αρνητικές της πλευρές ούτε να εκτιμήσεις τις καλές της πλευρές και τελικά να καταλάβεις ποιες ευκαιρίες σου προσφέρονται εδώ. Μετά από 10 χρόνια, βλέποντας όλα πλέον από μια διαφορετική οπτική γωνία, θεωρώ, ότι η Βιέννη είναι από τις πόλεις, όπου μπορείς να ζήσεις με περισσότερη ελευθερία και ασφάλεια.
